Η τελεία

Πριν λίγες εβδομάδες (που είχε και πάλι καλό καιρό) επισκέφτηκα το Φεστιβάλ Βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου και ανάμεσα στα άλλα βιβλία που ανακάλυψα ήταν δύο παραμύθια, ένα για μένα και ένα δώρο για την αδελφή μου.
Αν και ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με παραμύθια που δεν άκουγε από την γιαγιά του (όπως οι γονείς μου) αλλά ούτε και από το dvd ή το videogame (όπως οι μαθητές μου) αλλά από ... κασσέτα, από ανάγνωση δηλαδή παραμυθιών από γνωστούς ηθοποιούς, νοστάλγησα το Παραμύθι ως κείμενο και επένδυσα σε αυτή την νοσταλγία μου. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην είμαι και πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς μου γιατί οι συμμαθητές μου (ήταν η εποχή λίγο πριν καθιερωθούν τα βίντεο στο ελληνικό νοικυριό) που ανήκουν σε μια παράξενη χρονική νησίδα που έθρεψε παιδιά χωρίς πολλά παραμύθια, αλλά με πολλά κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης (βλ Στρουμφάκια, Ροζ Πάνθηρα-καπνίζοντα, όχι λογοκριμένο-) μάλλον έχουν να θυμούνται την Πίπη την φακιδομύτα ντε!, την Κάντυ-Κάντυ, τον ιππότη της ασφάλτου κά.
Όταν αναφέρομαι στο παραμύθι παραπάνω, δεν εννοώ μόνο εκείνο που σε νανουρίζει αλλά και εκείνο που σε ψυχαγωγεί. Το παραμύθι των παλαιότερων, δηλαδή η τηλεόραση της εποχής, είχε και αυτήν την ιδιότητα, αποχαλίνωνε την φαντασία, παιδιών και γιαγιάδων, γύρω από το μαγκάλι ή την φωτιά, και έχω την εντύπωση –μπορεί και λανθασμένη- ότι αν το ψάξω πιο βαθιά στον χρόνο, αυτό έχει τις ρίζες του από τότε που ο άνθρωπος τα βράδια μαζευόταν γύρω από την φωτιά για να προστατευτεί και να ζεσταθεί, οπότε κι αφηγούταν ιστορίες κυνηγιού πραγματικές και φανταστικές. Ρομαντισμός; Μπορεί. Πάντως όσο περνάνε τα χρόνια συγουρεύομαι όλο και περισσότερο ότι τα παραμύθια είναι μια ανάγκη του ανθρώπου. Αλλά έχω ξεφύγει πολύ από αυτό που ήθελα αρχικά να περιγράψω...
Το παραμύθι που έκανα δώρο στην αδελφή μου “H τελεία” (Εκδ Αίσωπος) αναφέρεται στην μικρή Λία που δεν μπορεί να ζωγραφίσει και που η δασκάλα της έχει άλλη γνώμη και την εμψυχώνει. «Μια πρωτότυπη ιστορία για το ταλέντο και τις ικανότητες του καθένα μας», όπως διαβάζω στο οπισθόφυλλο.
Το θέμα είναι ότι όταν τελείωσα την ανάγνωση του παραμυθιού αισθάνθηκα ότι ήταν ένα πολύ καλό παραμύθι, που έχει πολλά να πει σε παιδιά και μεγάλους. Κι αν το διαβάσετε θα συμφωνήσετε, είμαι σίγουρη. Και είμαι πιο σίγουρη ότι θα σας έκανε κι εσάς εντύπωση όπως έκανε και σε μένα η αφιέρωση στο τέλος του συγγραφέα: στον καθηγητή του των Μαθηματικών στην Α’ γυμνασίου (!!!) που τον προκάλεσε να φτιάξει «έστω μια γραμμή, έστω μια τελεία». Φαντάσου λοιπόν πόση εντύπωση του είχε κάνει του μικρού Peter Reynolds που κράτησε αυτήν την πρόκληση μετά από τόσα χρόνια και έπλασε (έγραψε και εικονογράφησε) αυτό το παραμύθι.
Τελικώς υπάρχουν και ταλαντούχοι καθηγητές, κι όσοι διασταυρώνονται με έναν τέτοιο τον θυμούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αλήθεια, θυμάστε κάποιον τέτοιον καλό καθηγητή εσείς; :-)
ΥΓ: Και για την ιστορία ο καθηγητής λεγόταν κος Μάτσον.

Αν ήμουν για μία μέρα ....

Πρύτανης του ΕΚΠΑ ή έστω πρόεδρος ενός τμήματος το πρώτο πράγμα που θα εφάρμοζα θα ήταν τα κουπόνια για την προσφορά βιβλίων στους φοιτητές, σε αυτό κατέληξα κοιτώντας την βιβλιοθήκη μου σήμερα το πρωί. Έψαχνα να κατεβάσω από αυτήν ένα βιβλίο Απειροστικού Λογισμού για την αδελφή μου, που χωρίς να είναι μαθηματικός αναγκάστηκε να κολυμπήσει στα βαθιά των Μαθηματικών, δηλαδή σε αιτήματα και υποθέσεις των Fermat, Riemann, Galois, Euler, Hilbert κά στα αβαθή δηλαδή της επιστήμης, διαβάζοντας το καλογραμμένο καθώς μου λέει «Πυθαγόρεια εγκλήματα» του Δρ των Μαθηματικών Τεύκρου Μιχαηλίδη, μια αστυνομική περιπέτεια που περιδινάται στον κόσμο των μαθηματικών και όχι μόνο...
Και ανακάλυψα ότι με τα βιβλία που μας εφοδίασαν από το Μαθηματικό Αθηνών πριν κάποια (λίγα) χρόνια πάνω στο θέμα δεν είναι και πολύ ευκολοδιάβαστα, είναι βέβαια ακριβέστατα και ορθά διαρθρωμένα, απ΄όσο μπορώ να κρίνω, και εκ του αποτελέσματος αφού πολλοί μαθηματικοί τα κατεννόησαν, αλλά έλα που έπεσε στα χέρια μου και ένα ακόμη αυτό των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης του Spivak που αναπτύσσει την ίδια ύλη το ίδιο αυστηρά, αλλά με μια διαφορά, έχει όλα εκείνα τα σχήματα και τα βοηθήματα γενικώς για ευκολότερη κατανόηση! Θυμάμαι πόσο το είχα εξετιμήσει αυτό πρωτοετής τότε στο Τμήμα. Και αναρωτιέμαι γιατί να φορτωθώ ένα βιβλίο προεπιλεγμένο, και όχι ένα βιβλίο που ταιριάζει σε μένα καλύτερα, έστω μέσα από μία λίστα προεπιλεγμένων βιβλίων, για να ξέρω και πού βαδίζω...
Γιατί δηλαδή ο κάθε καθηγητής να γράφει ένα σύγγραμμα ή να τυπώνει τις σημειώσεις του μαθηματός του και αυτό να είναι το ευαγγέλιο; Γιατί να πληρώνεται (αδρά) για ένα (συνήθως) μέτριο «βιβλίο»; Η μετριότητά του εξ άλλου αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι εκτός των φοιτητών του Πανεπιστημίου δεν διαβάζεται από κάποιον άλλον! Ούτε και από φοιτητή άλλου τμήματος!!! Δεν στραγγαλίζουμε έτσι την έμφυτη τάση του νέου να ψάχνει; Γιατί να δέχεται μία αυθεντία;
Γιατί να περνάμε ως μήνυμα ότι η νωθρότητα κι η παπαγαλία επιβραβεύονται; Που δεν επιβραβεύονται, στην ελεύθερη αγορά ζούμε! Πώς θα ανταπεξέλθει αργότερα στη ζωή του αυτός ο φοιτητής-παπαγαλάκι-ενός βιβλίου στους ταχύτατους ρυθμούς μιας επιχείρησης, πώς θα αποφασίσει κάθε φορά που έχει ένα πρόβλημα μπροστά του να αντιμετωπίσει πού θα αποταθεί; Βέβαια για αυτό (και για άλλα) κάθε φορά που βγαίνει μια προκύρηξη στο δημόσιο οι αιτήσεις είναι υπερπολλαπλάσιες των θέσεων. Εκεί ακούω επικρατούν τα ίδια κριτήρια.
Επιστρέφω όμως στο θέμα,πώς να μάθει ο φοιτητής να ψάχνει στην βιβλιοθήκη, στο ίντερνετ, στα βιβλιοπωλεία για πληροφορίες, νέες θεωρίες και εφαρμογές; Πώς θα γίνει Επιστήμονας, Πολίτης, Άν(ω)θρωπος αν του έχουμε μπροστά του ένα μοναδικό σύγγραμμα; Αυτός που λέει ότι γνωρίζει ποιο είναι καλύτερο και ποιο καταλληλότερο για τους φοιτητές και για κάθε έναν χωριστά έχει δίκιο;
Αν άντεχα ακόμη μία μέρα στην θέση του Πρύτανη θα έφτιαχνα και τις βιβλιοθήκες... αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγαλύτερο θέμα, γιατί δεν λείπουν μόνο από τα Πανεπιστήμια οι μεγάλες, ενημερωμένες, και εύκολα προσβάσιμες βιβλιοθήκες.
Γιατί αυτά είναι τα προβλήματα και όχι οι «αιώνιοι» φοιτητές,
μκ
υγ: για τις σπιτικές βιβλιοθήκες που επίσης φωτογραφίζω παραπάνω, επιφυλάσσομαι. Θα επανέλθω άλλη μέρα.

οχι ότι και ...

οι εφημερίδες τα πάνε πολύ καλύτερα. διάβαζα πριν κανά δυο μέρες στο Οικονομικό ένθετο της Ε ένα άρθρο για την γερμανική οικονομία, προφανώς μετάφραση ενός άλλου από γερμανική εφημερίδα. Δεν κολλάω όμως στο γεγονός ότι μεταφράστηκε (χωρίς να επισημαίνεται αυτό πουθενά, δεν αναφερόταν δηλαδή το ονοματεπώνυμο του/της γερμανού/ίδας αρθρογράφου) αλλά στο γεγονός, ότι επιλεχτηκε (πρόχειρα) ένα μικρό μόνο μέρος του άρθρου ή ρεπορτάζ, όπως εικάζω, αφαιρώντας του την δύναμή του, την δομή του. Προχειροδουλειές λοιπόν και χειραγώγηση υπάρχουν και στις εφημερίδες! (για το δεύτερο δεν χρειάζεται και να επιχειρηματολογήσω νομίζω...)
Και αν δεχτείτε ότι μια δημοκρατία θεμελιώνεται μόνο πάνω σε ορθή πληροφόρηση, όπως είναι ακριβώς η πεποίθησή μου, θα μοιράζεστε την ανησυχία μου! Μία λύση για ενημέρωση είναι ασφαλώς και τα blogs, αν και δεν είναι ασφαλής... Άντε να ελέγξεις ποιος και γιατί γράφει όσα γράφει, άσε και που για να τα διαβάσεις όλα είναι απλώς αδύνατον...
Τι να κάνουμε τότε; προσωπικά βρήκα την μια κάποια άκρη: Ενημέρωσή από όσο πιο πολλούς δίαυλους μπορώ. εσείς;
μκ
υγ: είδατε το "Κατσαρίδα" στο Θέατρο Νέου Κόσμου(κάτω χώρος);;;

το τι υφίσταται...

...όποιος συντροφεύει τα βράδια του με τηλεόραση δεν λέγεται. Αυτό σκεφτόμουν ενώ είχα την ευκαιρία να περάσω ένα βράδυ χωρίς καθόλου αστρανάμματα-τηλεοπτικά, με ραδιόφωνο, εφημερίδα και κρασί. Μάλιστα το σημερινό άρθρο του Στάθη στον (κατ εξαίρεση) ολοσέλιδο Ναυτίλο είχε ως αφορμή τον Μάκη, και αυτό ξετύλιξε το κουβάρι των συνειρμών που οδήγησε στην κατάντια γενικώς του μέσου Τηλεόραση στην Ελλάδα. Και το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί χωρίς την απαραίτητη αδειοδότηση δεν με ξένισε ποτέ, όχι, το χάλι των μεγάλων ιδιωτικών κυρίως έχω υπόψη μου να θίξω. Με τι φόβο με τι πάθος, πήραμε την ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή.. που λέει και ο ποιητής! (αν θυμάμαι καλά τους στίχους) Ενώ η ιδιωτική TV έφερε την υπόσχεση της αντικειμενικής ενημέρωσης, του πλουραλισμού τόσο της γνώμης όσο και της τέχνης, την υπόσχεση ακόμη ακόμη της εναλλακτικής ψυχαγωγίας, έχει πια καταντήσει να τρώει τα σωθικά της, να ανακυκλώνει την τροφή της, να μπουκώνεται τα σκατά της και να μην αναζητά λύτρωση σε εναλλακτικές οπτικές, που δεν αρνούμαι, για να είμαστε δίκαιοι, ότι υπάρχουν στο σώμα της.(Δεν αναφέρω παραδείγματα, όλοι έχουμε κάτι στο μυαλό μας είναι σίγουρο!)
Όχι ότι το ραδιόφωνο ή οι εφημερίδες και ό,τι άλλο έντυπο ή άτυπο μέσο κυκλοφορεί αυτόματα βαφτίζεται ελπιδοφόρο. Αλλά εκεί η επιλογή γίνεται πιο συνετά, δεν μπουμπουνίζεσαι από φώτα και φωνές, δεν στραβώνεσαι σαν την πεταλούδα από την φωτιά. Αφήστε ένα φως ανοιχτό όταν βλέπετε TV, γυρίστε την (40 ιντσών για πολλούς! flat) οθόνη σας λίγο προς τα δεξιά, ας μην απευθύνεται μόνο σε σας, κλείστε την όταν τελειώσει αυτό που παρακολουθείτε, ή ακόμη (πιο δύσκολα) καλύτερα ανοίξτε την όταν δείτε κάτι ενδιαφέρον στο πρόγραμμμά της! Ξέρω ότι δεν απευθύνομαι σε μικρά παιδιά, άλλωστε τότε θα έλεγα άλλα και αυτά όχι σε προστακτικό τόνο.
Καληνύχτα και καλή τύχη,
μκ

πάει καιρός....

...από τότε που ξεκίνησα, αλλά ήθελα να γράψω κάπου σήμερα το βράδυ κι είπα να εκμεταλλευτώ την ήδη υπάρχουσα θέση μου, και φυσικά το αγαπημένο μου όνομα-ψύχωση-συνήθεια τόσων ετών, από την εφηβεία μου... αστραδενή!
μ αρέσει η ελευθερία που σου προσφέρουν οι λευκές σελίδες του νετ, ιδιαίτερα δε η ελευθερία που μου χάρισε η απόφαση να μην δώσω την διεύθυνση σε κάποιον γνωστό για να με διαβάσει, αλλά αφήνω τα γραπτά μου να ταξιδέψουν σε όποιον από τύχη ανοίξει αυτές τις αράδες, αν αυτό δεν συμβεί, το πολύ πολύ να έχω ένα ημερολόγιο... αλά παλαιά!
πάει καιρός λοιπόν που έγραψα ημερολόγιο, γράφω όμως γράμματα, συχνά, γράμματα που δεν στέλνω, σε ανθρώπους που ξέρω. Μια φίλη μού είπε κάποτε και κρατώ σαν φυλαχτό αυτά της τα λόγια, ότι βρήκα την τέλεια ψυχοθεραπεία, μάλλον έχει δίκιο! την κρατώ για όποτε αυτή χρειστεί, φαντάζομαι οι στροφές του δρόμου μπροστά θέλουν προσοχή και δίχτυα ασφαλείας, πχ blogs.
αυτά για το παρελθόν, από αύριο σε πιο ... σύγχρονα θέματα,
χαιρετώ,
μκ