Η τελεία

Πριν λίγες εβδομάδες (που είχε και πάλι καλό καιρό) επισκέφτηκα το Φεστιβάλ Βιβλίου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου και ανάμεσα στα άλλα βιβλία που ανακάλυψα ήταν δύο παραμύθια, ένα για μένα και ένα δώρο για την αδελφή μου.
Αν και ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με παραμύθια που δεν άκουγε από την γιαγιά του (όπως οι γονείς μου) αλλά ούτε και από το dvd ή το videogame (όπως οι μαθητές μου) αλλά από ... κασσέτα, από ανάγνωση δηλαδή παραμυθιών από γνωστούς ηθοποιούς, νοστάλγησα το Παραμύθι ως κείμενο και επένδυσα σε αυτή την νοσταλγία μου. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην είμαι και πολύ αντιπροσωπευτικό δείγμα της γενιάς μου γιατί οι συμμαθητές μου (ήταν η εποχή λίγο πριν καθιερωθούν τα βίντεο στο ελληνικό νοικυριό) που ανήκουν σε μια παράξενη χρονική νησίδα που έθρεψε παιδιά χωρίς πολλά παραμύθια, αλλά με πολλά κινούμενα σχέδια της τηλεόρασης (βλ Στρουμφάκια, Ροζ Πάνθηρα-καπνίζοντα, όχι λογοκριμένο-) μάλλον έχουν να θυμούνται την Πίπη την φακιδομύτα ντε!, την Κάντυ-Κάντυ, τον ιππότη της ασφάλτου κά.
Όταν αναφέρομαι στο παραμύθι παραπάνω, δεν εννοώ μόνο εκείνο που σε νανουρίζει αλλά και εκείνο που σε ψυχαγωγεί. Το παραμύθι των παλαιότερων, δηλαδή η τηλεόραση της εποχής, είχε και αυτήν την ιδιότητα, αποχαλίνωνε την φαντασία, παιδιών και γιαγιάδων, γύρω από το μαγκάλι ή την φωτιά, και έχω την εντύπωση –μπορεί και λανθασμένη- ότι αν το ψάξω πιο βαθιά στον χρόνο, αυτό έχει τις ρίζες του από τότε που ο άνθρωπος τα βράδια μαζευόταν γύρω από την φωτιά για να προστατευτεί και να ζεσταθεί, οπότε κι αφηγούταν ιστορίες κυνηγιού πραγματικές και φανταστικές. Ρομαντισμός; Μπορεί. Πάντως όσο περνάνε τα χρόνια συγουρεύομαι όλο και περισσότερο ότι τα παραμύθια είναι μια ανάγκη του ανθρώπου. Αλλά έχω ξεφύγει πολύ από αυτό που ήθελα αρχικά να περιγράψω...
Το παραμύθι που έκανα δώρο στην αδελφή μου “H τελεία” (Εκδ Αίσωπος) αναφέρεται στην μικρή Λία που δεν μπορεί να ζωγραφίσει και που η δασκάλα της έχει άλλη γνώμη και την εμψυχώνει. «Μια πρωτότυπη ιστορία για το ταλέντο και τις ικανότητες του καθένα μας», όπως διαβάζω στο οπισθόφυλλο.
Το θέμα είναι ότι όταν τελείωσα την ανάγνωση του παραμυθιού αισθάνθηκα ότι ήταν ένα πολύ καλό παραμύθι, που έχει πολλά να πει σε παιδιά και μεγάλους. Κι αν το διαβάσετε θα συμφωνήσετε, είμαι σίγουρη. Και είμαι πιο σίγουρη ότι θα σας έκανε κι εσάς εντύπωση όπως έκανε και σε μένα η αφιέρωση στο τέλος του συγγραφέα: στον καθηγητή του των Μαθηματικών στην Α’ γυμνασίου (!!!) που τον προκάλεσε να φτιάξει «έστω μια γραμμή, έστω μια τελεία». Φαντάσου λοιπόν πόση εντύπωση του είχε κάνει του μικρού Peter Reynolds που κράτησε αυτήν την πρόκληση μετά από τόσα χρόνια και έπλασε (έγραψε και εικονογράφησε) αυτό το παραμύθι.
Τελικώς υπάρχουν και ταλαντούχοι καθηγητές, κι όσοι διασταυρώνονται με έναν τέτοιο τον θυμούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αλήθεια, θυμάστε κάποιον τέτοιον καλό καθηγητή εσείς; :-)
ΥΓ: Και για την ιστορία ο καθηγητής λεγόταν κος Μάτσον.