ο άλλος τρόπος...

Μια μαθήτριά μου μου ζήτησε πληροφορίες για μια εργασία στο σχολείο της. Η εργασία θα γίνει στο μάθημα της τεχνολογίας και εμπνευσμένη, λέει, από ένα μάθημά μας όπου της εξηγούσα τους πλανήτες, τους φυσικούς δορυφόρους αλλά και τους τεχνητούς, την ταχύτητά τους, το πλήθος τους (σύμφωνα με μελέτες πάνε αυτά που ξέρατε από το σχολείο, σήμερα οι φυσικοί δορυφόροι του Ήλιου λογίζονται να είναι μόλις 8! ενώ οι τεχνητοί είναι πάνω από 2000, μα μόνο οι 500 χρησιμοποιούνται, οι άλλοι είναι παλιότερης τεχνολογίας... θα μου πείτε γιατί δεν τους κατεβάζουμε; μάλλον λόγω κόστους, σας απαντώ. τέλος πάντων...)
Αυτό με έκανε πολύ περήφανη αλλά και χαρούμενη, οπότε της ζήτησα το θέμα της εργασίας της και της υποσχέθηκα ότι θα την βοηθήσω να βρει πληροφορίες (χωρίς όμως να της χαλάσω την χαρά της αναζήτησης... ειδικά στο διαδίκτυο, καθώς αυτό θα ήταν το κύριο πεδίο αναζήτησής της. ας μην ξεχνάμε ότι στα σχολεία δεν υάρχουν βιβλιοθήκες... χμ!)
Το θέμα της είναι Η Δημιουργία Του Σύμπαντος.
Σε κάποιους ίσως φανεί βαρύγδουπο και αχανές, αλλά δεν είναι τόσο ελπιδοφόρο που μία μαθήτρια Α' λυκείου επέλεξε να ψάξει και να παρουσιάσει κάτι τέτοιο, ε;

Στο θέμα μας όμως,
κατέβασα από την βιβλιοθήκη μου την Κόμη της Βερενίκης, του κου καθηγητή Γραμματικάκη, που θεώρησα ότι είναι ό,τι πρέπει για την ηλικία της καλής μου μαθήτριας, άφησα στην θέση του το βιβλίο του Hokkins, καθότι πιο δυσνόητο και κάθισα στον υπολογιστή μου.

Βρήκα τόσα video, τόσα παιγνίδια, άπειρα hyperκείμενα κά πολλά που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση και στην εμπέδωση πολλών γνώσεων, που σήμερα οι έρημοι καθηγητές προσπαθούν να μεταδώσουν σε έναν μονόχρωμο και βουβό, άρα βαρετό μαυροπίνακα!

ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξουμε τον τρόπο που μαθαίνει η νέα γενιά.
Και τα όπλα είναι μπροστά στα... χέρια μας, στα ακροδάκτυλά μας.

medical care ...by USA (part two)

από το site που πρότεινα την προηγούμενη φορά http://www.hfma.org/hfmanews/default,month,2006-04.aspx

μεταφράζω κατά λέξη:

«σε εθνικό επίπεδο, ανασφάλιστοι ενήλικες είναι 4 φορές πιο πιθανό να μην δουν έναν γιατρό όταν τον χρειάζονται , συγκρινόμενοι με ανθρώπους που έχουν ασφαλιστική κάλυψη (41% των ανασφάλιστων ενηλίκων ενώ 9% των ασφαλισμένων), σύμφωνα με το The Coverage Gap: A State-by-State Report on Access to Care από το the Robert Wood Johnson Foundation. Οι ανασφάλιστοι όχι μόνο χάνουν φαρμακαυτική περίθαλψη που χρειάζονται εξαιτίας του κόστους, αλλά ακόμη είναι πολύ περισσότερο πιθανό να χάσουν ένα προληπτικό τεστ για ανακάλυψη καρκίνου εν τη γενέσει, στα στάδια που αντιμετωπίζεται καλύτερα».

Και αν νομίζετε ότι το πρόβλημα εκεί είναι μόνο των οικονομικά ασθενεστέρων, διαβάστε και αυτό:

Lack of health insurance is increasingly becoming a problem for Americans with moderate annual incomes of $20,000 to $40,000, according to the Commonwealth Fund’s Biennial Health Insurance survey of 4,350 adults. Although 53% of adults with incomes of less than $20,000 are uninsured, 41% of Americans who earn up to $40,000 are uninsured, up from 28% of uninsured moderate-income earners in 2001. The survey also found that 67% of adults who were uninsured last year were working or had a family member who was employed. Paying medical bills was a significant problem for more than half of all respondents. Fifty-one percent of uninsured adults said they had medical debt, and 49% had depleted their savings to pay medical bills. Among the uninsured with incomes above $40,000, 59% said they had medical debt.

Και αν αναρωτιέστε τι θα γίνει με τους μετανάστες που διαμένουν στην χώρα μας, δείτε τι συμβαίνει ΤΩΡΑ στις USA

http://www.iht.com/articles/2007/03/12/america/web-0312medicaid.php

και επανέρχομαι στο άρθρο που αποτέλεσε τον μίτο για τις σκέψεις, το ψάξιμο και τις ανακαλύψεις αυτές,

πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πόσο απαραίτητη είναι η δημόσια δωρεάν περίθαλψη σε μια κοινωνία. Γνωρίζουμε όλοι ότι ούτε σήμερα την έχουμε, είναι γνωστό άλλωστε ότι όποιος δεν έχει λεφτά να πληρώσει μια ιδιωτική κλινική το πιο πιθανό είναι να στοιβαστεί σε κάποιο ράντζο στο διάδρομο ενός δημόσιου νοσοκομείου και να περιμένει πότε ο ταλαιπωρημένος και κακοπληρωμένος (από το κράτος) γιατρός θα του δώσει την πρέπουσα σημασία,

αλλά μήπως το μέλλον διαφαίνεται πιο ζοφερό;

«...δούλεψα για χρόνια στην στρατολογία και δεν βρήκα ούτε έναν που να στρατολογήθηκε από πατριωτισμό. Πάνε για να εξασφαλίσουν πλεονεκτήματα: κολέγιο, δωρεάν περίθαλψη, ευνοϊκά δάνεια,... μερικά από αυτά τα παιδία δεν είχαν πάει καν σε οδοντίατρο πριν στρατολογηθούν. Πάνε για να καλύψουν βασικές ανθρώπινες ανάγκες.»

Εκεί έφτασαν τα πράγματα στις USA...

όπως έγραφα και χθες:

Όχι, η ανησυχία μου δεν έχει να κάνει μόνο στην πιθανή μη απόδοση συντάξεων στους σημερινούς 30ρηδες, όταν έρθει η ώρα.

Δεν θέλω τα παιδιά μου να πάνε στο στρατό γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

USA today....

Με αφορμή την προηγούμενη παράγραφο και ένα άρθρο του βετεράνου Jimmy Massey στο περιοδικό Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας έψαξα και βρήκα πράγματα και θάματα...

Αρχικά, έχετε ενημερωθεί για τις καταγγελίες βετεράνων του Ιράκ, που αφορούν στις συνθήκες στράτευσής τους; Αν όχι, γιατί; Ένας φίλος μου είπε από έλλειψη χρόνου. Γιατί δεν έχουμε χρόνο για τέτοιες ειδήσεις; Γιατί δεν έχουμε χρόνο να μάθουμε και να συζητήσουμε για αυτά; Γιατί σχολάμε στις 9;

Και κατά δεύτερον, οι αλλαγές που προωθούνται στο ασφαλιστικό σύστημα, πού νομίζετε ότι θα οδηγήσουν; Όχι, η ανησυχία μου δεν έχει να κάνει μόνο στην πιθανή μη απόδοση συντάξεων στους σημερινούς 30ρηδες, όταν έρθει η ώρα.

Κυρίως δεν θέλω η Ελλάδα να καταντήσει (σε αυτό) σαν της USA.

Και αντιγράφω: «...δούλεψα για χρόνια στην στρατολογία και δεν βρήκα ούτε έναν που να στρατολογήθηκε από πατριωτισμό. Πάνε για να εξασφαλίσουν πλεονεκτήματα: κολέγιο, δωρεάν περίθαλψη, ευνοϊκά δάνεια,... μερικά από αυτά τα παιδία δεν είχαν πάει καν σε οδοντίατρο πριν στρατολογηθούν. Πάνε για να καλύψουν βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Ξέρεις τι κάνει ένας στρατολόγος; Ψεύδεται εξαπατά, εκμεταλλεύεται, παρακαλά, δανείζεται και κλέβει... », τάδε έφη ο κος Massey. Και δεν εξεπλάγην καθόλου από το υπόλοιπο άρθρο όπου και περιγράφεται η πλήρης ασυδοσία των στρατολόγων, αυτά τα ξέραμε από τους κυρίους Moore και Κούλογλου αρκούντως, αλλά αυτές οι γραμμές μου κάθισαν στο στομάχι. Και έψαξα και βρήκα πολλά για το σύστημα εκεί.

Όπως φαίνεται αν δεν δουλεύεις δεν έχεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σημειώνω απλώς ότι το ποσοστό ανεργίας είναι περίπου 1 στους 10. Σε κάποια πολιτεία μάλιστα για να ρίξουν το κόστος έβαλαν σε εφαρμογή μια απίθανη ιδέα: οι άρρωστοι να «πληρώνουν» με προσωπική εργασία για την παραμονή τους στο νοσοκομείο!!!

Για τέτοιες και ακόμη πιο ανατριχιαστικές πληροφορίες του ιατροφαρμακευτικού συστήματος των Ηνωμένων Πολιτειών θα βρείτε:

http://www.hfma.org/hfmanews/default,month,2006-04.aspx

τόσες πληροφορίες!

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά και σήμερα στις εφημερίδες κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να μπορούμε να συμπεριλάβουμε όλη την πληροφορία που λαμβάνουμε σε μία και μόνη μέρα σε ένα DVD όση χωρητικότητα και να έχει. Τόσες εικόνες, τόσοι ήχοι, τόσα συναισθήματα, τόσα αναγνώσματα, τόσα πράγματα που πρέπει να θυμηθούμε. Για να μην σχολιάσω όσα δεν μπορούν έως τώρα να καταγραφούν, για παράδειγμα την μυρωδιά και την γεύση ενός καλομαγειρεμένου φαγητού...

υγ: http://www.nikoslaskaridis.com/

Σήμερα συμπληρώθηκαν 13 χρόνια χωρίς την Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη), και θα ήθελα να χρησιμοποιήσω 2 φράσεις της:

«Ο Πολιτισμός είναι η βαρειά βιομηχανία της Ελλάδος.... Χωρίς πολιτισμό εμείς οι Έλληνες είμαστε ο κανένας».

Δεν έχω σκοπό να μνημονεύσω άλλο αυτήν την ελληνίδα θεά, όπως την απεκάλεσε ο ελληνικός και ο διεθνής τύπος, αλλά να ρωτήσω κάτι επίκαιρο:

Πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι μας αυτήν την αλήθεια;

Και τι κάνουμε για αυτό;

Κοιτάχτε γύρω σας, ειδικά όσοι από σας μένουν σε πόλεις όπως η Αθήνα, η Πάτρα, η Καρδίτσα, η Θεσσαλονίκη... Γιατί τόσο γκρίζο; Γιατί τόσες κεραίες; Γιατί τόσο λίγο πράσινο; Δεν μπορεί, κάτι θα μπορούμε να κάνουμε για αυτό.

(Αλήθεια το Μητροπολιτικό Πάρκο του Ελληνικού θα γίνει ή θα μείνει και αυτό στα χαρτιά;)

Δεν μπορώ να συνηθίσω τα χαρτιά στους δρόμους, τα αποτσίγαρα στα πεζοδρόμια, τα κουτιά από τα αναψυκτικά και τις πλαστικές σακούλες στην εθνική. Καθόλου.

Δεν μπορώ να συνηθίσω το άσχημο περιβάλλον των πόλεων. Πολύ φοβάμαι ότι τελικά θα καταλήξουμε άνθρωποι κακόγουστοι, γιατί οι εικόνες που μας περιτριγυρίζουν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μας είναι άσχημες.

Τι να δημιουργεί αυτή η ασχήμια στην ψυχολογία μας;

Τι λέει αυτό για τον πολιτισμό μας;

υγ: άφησα συνειδητά την μουσική εκτός συζήτησης, αλλά μόνο διότι κι εκεί τα πράγματα δεν είναι και τόσο αισιόδοξα...