Είναι παντού!!!

Πίσω από τζάμια, στο ραδιόφωνο, στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, στους δρόμους, στα αυτοκίνητα, στα ρούχα, στις ταινίες, στο διαδίκτυο...

Αλλού "ορατές διά γυμνού οφθαλμού" και αλλού πιο "γκρίζες".

Αλλά αυτό καταντά πια τυραννία:

Να σταματάς ταξί μετά από ποτό και ψιλοκουβέντα με τους φίλους σου, να κάθεσαι αναπαυτικά πίσω, η γλυκιά ζάλη της δεύτερης μαργαρίτας να σου δίνει δύναμη να ακούσεις το σκυλοπόπ λαϊκό τραγούδι που συνοδεύεται μάλιστα από τσιγάρο από τον οδηγό του οχήματος, και να σταματάς το ζαλισμένο βλέμμα σου σε διαφήμιση!!!

Και στα δύο μαξιλαράκια, οδηγού και συνοδηγού, σε απόσταση λιγότερο του μισού μέτρου, να σου η διαφήμιση!

Για το καζίνο Λουτρακίου, συγκεκριμένα η χθεσινοβραδινή!

Δεν ξέρω πού μπορώ να βρω το δίκιο μου, αλλά αισθάνομαι ότι έχω δίκιο:

ΟΧΙ ΑΛΛΟ!

Δεν αντέχω περαιτέρω την πλύση εγκεφάλου στην οποία υποβάλλομαι.

και ερωτώ:

Πώς θα ήταν μια πόλη, μια συνοικία έστω χωρίς καθόλου διαφημίσεις;

αεράκι...

"ήσυχο, ξεχασάρικο αεράκι, με τι δάχτυλα

κινείς αυτά τα κουρασμένα φύλλα;"

(Ρίτσος)

Πόλη για να ζεις...

Πρωτεύουσα και προσβάσιμη στους πεζούς η Μαδρίτη καταφέρνει το ευκταίο!
Όσοι την επισκέφτονται, αυτό θα στο πουν:
πόλη για να ζεις και να περπατάς η Μαδρίτη έχει να σου προσφέρει χαμογελαστούς ανθρώπους και πολιτισμό.

Rucksicht nehmen

Χθες βράδυ πήγα σινεμά να δω το έργο Ζωή σαν Τριαντάφυλλο, για την Εντίθ Πιαφ. Καθ όλη την διάρκεια της προβολής κινητά χτυπούσαν, δύο παρέες γελούσαν και σχολίαζαν δυνατά, και γενικώς θα την χαρακτήριζα μια παράσταση μετ’ εμποδίων...

Πολλοί ενοχλήθηκαν αλλά κανείς δεν μίλησε θαρρετά και φωναχτά:

«Πού πήγε ο σεβασμός για το διπλανό μας, για τον συνάνθρωπο;» Πηγαίνουμε να ακούσουμε μουσική και μόλις σιγουρευτούμε ότι παίζουν το τραγούδι που μας αρέσει πιάνουμε κουβέντα με τον διπλανό μας, πηγαίνουμε στο θέατρο και τρώμε πατατάκια στην πρώτη σειρά, ενώ μπροστά μας ο/η ηθο-ποιός γυμνώνει την ψυχή του.

Οι Γερμανοί χρησιμοποιούν μια έκφραση Rucksicht nehmen. Μάλιστα υπερηφανεύονται ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία σε καμιά γλώσσα αυτής της έκφρασης. Θα έλεγα ότι σημαίνει πως λαμβάνουμε υπόψην τον πλησίον μας, ρίχνουμε ένα βλέμμα πίσω μας.

Αυτό έχει εκλείψει στις μέρες μας, στις συνεστιάσεις μας. Αισθανόμαστε ότι αφού πληρώσαμε να παρακολουθήσουμε, δικαιούμαστε να συμπεριφερθούμε όπως γουστάρουμε, αγνοώντας τους γύρω μας. Το δικαιούμαστε;

ΥΓ: το ίδιο βράδυ οδηγώντας προς το σινεμά είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο στην συχνότητα της Μελωδίας 99,2. Είχαν οι παραγωγοί της την ιδέα να απαγγέλλουν, δεν ξέρω πόσο συχνά, στίχους. Δεν άκουσα το απόσπασμα από την αρχή του, αλλά μάλλον ήταν Λαπαθιώτης. Δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου και απόλαυσα τη στιγμή.

Την ίδια στιγμή ένα «φτιαγμένο» αυτοκίνητο, με φιμέ τζάμια και διάφορα λαμπάκια που αναβόσβηναν σταμάτησε δίπλα μου με θόρυβο.