Rucksicht nehmen

Χθες βράδυ πήγα σινεμά να δω το έργο Ζωή σαν Τριαντάφυλλο, για την Εντίθ Πιαφ. Καθ όλη την διάρκεια της προβολής κινητά χτυπούσαν, δύο παρέες γελούσαν και σχολίαζαν δυνατά, και γενικώς θα την χαρακτήριζα μια παράσταση μετ’ εμποδίων...

Πολλοί ενοχλήθηκαν αλλά κανείς δεν μίλησε θαρρετά και φωναχτά:

«Πού πήγε ο σεβασμός για το διπλανό μας, για τον συνάνθρωπο;» Πηγαίνουμε να ακούσουμε μουσική και μόλις σιγουρευτούμε ότι παίζουν το τραγούδι που μας αρέσει πιάνουμε κουβέντα με τον διπλανό μας, πηγαίνουμε στο θέατρο και τρώμε πατατάκια στην πρώτη σειρά, ενώ μπροστά μας ο/η ηθο-ποιός γυμνώνει την ψυχή του.

Οι Γερμανοί χρησιμοποιούν μια έκφραση Rucksicht nehmen. Μάλιστα υπερηφανεύονται ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία σε καμιά γλώσσα αυτής της έκφρασης. Θα έλεγα ότι σημαίνει πως λαμβάνουμε υπόψην τον πλησίον μας, ρίχνουμε ένα βλέμμα πίσω μας.

Αυτό έχει εκλείψει στις μέρες μας, στις συνεστιάσεις μας. Αισθανόμαστε ότι αφού πληρώσαμε να παρακολουθήσουμε, δικαιούμαστε να συμπεριφερθούμε όπως γουστάρουμε, αγνοώντας τους γύρω μας. Το δικαιούμαστε;

ΥΓ: το ίδιο βράδυ οδηγώντας προς το σινεμά είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο στην συχνότητα της Μελωδίας 99,2. Είχαν οι παραγωγοί της την ιδέα να απαγγέλλουν, δεν ξέρω πόσο συχνά, στίχους. Δεν άκουσα το απόσπασμα από την αρχή του, αλλά μάλλον ήταν Λαπαθιώτης. Δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου και απόλαυσα τη στιγμή.

Την ίδια στιγμή ένα «φτιαγμένο» αυτοκίνητο, με φιμέ τζάμια και διάφορα λαμπάκια που αναβόσβηναν σταμάτησε δίπλα μου με θόρυβο.