Το πιο ωραίο πράγμα με τα βιβλία είναι ότι σου συστήνουν τον κόσμο....

Καταστάσεις, ανθρώπους, τόπους. Ήταν το ίντερνετ του χθες, ή περίπου.
(Κάποιος θα ισχυριστεί ότι ήταν λίγο πιο λογοκριμένα τα κείμενα των βιβλίων, κι ότι σήμερα έχουμε την δυνατότητα της δημοκρατικής δημοσίευσης μιας ιδέας μιας εικόνας κλπ. Επικύνδυνη συζήτηση, αν σκεφτεί κανείς πόσοι έχουν την δυνατότητα να γράφουν στο νετ, ή την Κίνα και την κατάσταση του διαδικτύου εκεί, και όχι μόνο... Θα ασχοληθούμε με αυτό άλλη φορά.)
Μάλιστα αν έχεις εξασκηθεί μπορούν και ιδέες να σου δώσουν και συμβουλές και να σου φτιάξουν την ψυχική κατάσταση και να σε φέρουν πιο κοντά με άλλους ανθρώπους, και άλλα πολλά.
Και γι αυτό απορώ με τα εμπόδια που βάζουμε στον δρόμο κυρίως των μαθητών προς αυτά.
Κάποιοι δε φωτισμένοι λειτουργοί βρήκαν τον μπελά τους, πρόσφατο το παράδειγμα του κου Ανδροβιτσανέα, ο οποίος τέθηκε σε διαθεσιμότητα γιατί τόλμησε να δείξει στους μαθητές του προς το «εξωσχολικό» βιβλίο, αμάρτημα κολάσιμο κατά μερικούς γονείς, δημοσιογράφους, κλπ κλπ
Εμείς οι υπόλοιποι που συμφωνούμε, πού είμαστε;;; γιατί δεν ακουγόμαστε; Μήπως δεν φωνάζουμε αρκετά δυνατά;
Πάντως ακούγοντας αυτήν την είδηση από το ραδιόφωνο ξεπήδησαν τις προάλλες από τα εφηβικά χρόνια μου διάφοροι τίτλοι που μου κράτησαν παρέα απογεύματα και βράδια, αλλά και ολόκληρες Κυριακές: Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Καζαντζάκη, Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, το κόκκινο σπίτι της αλκυόνης παπαδάκη, ψάχνοντας για κοχύλια της Πίλτσερ, ο Θεός των μικρών πραγμάτων, της Ρόι, ο κόσμος της Σοφίας του Γκααρντέρ κά πολλοί.
Αν και σε σας έρχονται περισσότεροι, θα έλεγα να τoυς προωθήσετε σε παιδιά, ανήψια, βαφτιστήρια (αν ήδη δεν το έχετε κάνει) και θα δείτε αυτό που είδα κι εγώ, πόση ανάγκη το έχουν.