Αρκετά με τις φωτογραφίες μου και τα DVD τους.

Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τις εικόνες.

Σε χθεσινή συζήτηση με καλή παρέα με θέμα την πολιτική επικαιρότητα συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι προσώπων, αλλά πολιτικής. Αλλά και διεθνώς, με πρωταγωνιστή τις USA, πιστεύω ότι δεν έχει τόση σημασία αν ο επόμενος Πρόεδρος θα είναι Ρεπουμπλικανός ή Δημοκρατικός, γυναίκα ή άντρας, λευκός ή μαύρος. Σημασία έχει η πολιτική του, η οικονομική και κοινωνική πολιτική του, που θα προσπαθήσει να αντιστρέψει την κατάσταση στα μέσα νοικοκυριά, αλλά και τις εξαθλιωτικές συνθήκες των φτωχοτέρων.

Οι διασημότεροι οικονομολόγοι συμφωνούν ότι ο φιλελευθερισμός πέθανε, ή έστω αργοπεθαίνει, και ότι η λύση μάλλον είναι ένα πιο φιλικό κράτος. Ένα κράτος αρωγός, που θα προσφέρει ίσες ευκαίριες στην μάθηση και στην Παιδεία, στην Υγεία, που θα σέβεται τον πολίτη, και θα φυλά μια καλύτερη μοίρα για τους γεροντότερους, προσφέροντάς τους σύνταξη και άλλα εφόδια, ώστε να είναι όλα τα μέλη του υπερήφανα για το σύστημα στο οποίο ανήκουν.

Το βορειοευρωπαϊκό μοντέλο νομίζω βρίσκεται σε καλή τροχιά. Επενδύει στα νιάτα, στην παιδεία, στις νέες τεχνολογίες, βοηθά τους πολύτεκνους, όχι μόνο με επιδόματα, αλλά με παιδικούς σταθμούς, αξιόπιστα μέσα μεταφοράς κά. Μπορούμε να αντιγράψουμε αυτό το κράτος, και να αγνοήσουμε το βρετανοαμερικανικό σύστημα που αποδεδειγμένα οδηγεί σε μαρασμό αρχικά την μεσαία τάξη, που ας μην ξεχνάμε είναι η μηχανή που οδηγεί το τρένο της ανάπτυξης άρα και της δημοκρατικής αναδιανομής του πλούτου’ αλλά και τα φτωχότερα στρώματα, που φυτοζωούν χωρίς ασφάλεια, χωρίς εξασφαλισμένες τις βασικές τους ανάγκες.

Περπατήστε βράδυ στην Αθήνα, για παράδειγμα στην Ευριπίδου και θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι ποτέ παλαιότερα δεν υπήρχαν τόσοι άστεγοι. Ακολουθούμε δυστυχώς τον δρόμο των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, που στα παγκάκια και σε άλλα απάγκια των μεγαλουπόλεων συνωστίζονται άνθρωποι που η τύχη τους γύρισε την πλάτη. Ας μην τους την γυρίσουμε και εμείς.